ಭಾನುವಾರ, ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ 9, 2012
wµœ®Š®± î®±S®¡®± CºvŠ¯
Cm° uµ°ý® A®w®Ý œµ²rÙ îµ±Šµ‡®±±rq®±Ù. cw® ¯w®š®u®ª BNµ
Š¯p. cw® w¯‡®±N®Š® î®±w®uµ²¡®Sµ Aw®†Ãý®N®Ù uµ²Šµš¯x. Bu®Š®² BNµ IN¯ºT. q®w®Ý
œµ²Š®q®± ‡®¾¯Š®w®²Ý w®º…u® œµo±Ø. A„®u®äSµ°mq®w®!
ಶುಕ್ರವಾರ, ನವೆಂಬರ್ 5, 2010
ಲಕ್ಷ್ಮಿ ಅನ್ನೋ ಸುಂದರಿಯೂ..ಅವಳ ದುರಂತ ಕಥನವೂ...
ಅದೇಕೋ ನನ್ನ ಓದು ಯಾವತ್ತಿಗೂ ಸುಗಮವಾಗಿ ಸಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ.ಮೈಸೂರಿನ ಯಾವುದಾದರು "ಒಳ್ಳೆ ಖಾಸಗಿ ಶಾಲೆಗೆ" ಸೇರಿಸಿ ನನ್ನನ್ನು ಮತ್ತು ನನ್ನ ಬದುಕನ್ನು ಹಸನು ಮಾಡುವ ಮೂಲಕ ನನ್ನ ಮನೆಯನ್ನು ನೆಟ್ಟಗೆ ಮಾಡುವ ಪಣ ನನ್ನ ಮಾವನದು. ಆದರೆ ನನ್ನದು ಮೊದಲಿಂದಲೂ ಯುದ್ಧ ಕಾಲೇ ಸಶ್ತ್ರಾಭ್ಯಾಸ ಎಂಬಂಥದ್ದು. ಎಲ್ಲೂ ಅರ್ಜಿ ಹಾಕದ ಕಾರಣ ಅಶೋಕಪುರದ ನ್ಯೂ ಟೈಪ್ ಮಿದ್ದ್ಲೇ ಸ್ಕೂಲ್ ನಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಮಾಧ್ಯಮಿಕ ಶಿಕ್ಷಣ ಆಯಿತು.
ಮೊದಲಿಂದಲೂ ನಾನು ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಬುಧ್ಧಿವಂತ ಎಂಬ ಆರೋಪ ಇತ್ತು. ಅದಕ್ಕೆ ಸಾಕ್ಷಿ ಎಂಬಂತೆ ಹೇಗೋ ಮುಲ್ಯಮಾಪನ ಮಾಡಿದ್ಹ ಮೇಷ್ಟ್ರುಗಳು ಒಂದಿಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚೇ ಅಂಕ ಕೊಟ್ಟು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು! ಹಾಗಾಗಿ ಎಲ್ಲ ತರಗತಿಯ ಹುಡುಗರು ಮತ್ತು ಹುಡುಗಿಯರು ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ತುಸು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬೆರೆಯುತ್ತಿದ್ದರು.
ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಗೊತ್ತಿದ್ದೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದ್ದು ಎಲ್ಲವನ್ನು ಕೇಳುತ್ತ ನನಗೆ ಮುಜುಗರ ಹುಟ್ಟಿಸಿ ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದರು.
ಎ.ಎಲ್.ರುಕ್ಮಿಣಿಯಮ್ಮ ಮತ್ತು ಏನ್.ಇಂದಿರಾ ಎಂಬ ಇಬ್ಬರು ತಾಯಿ ಹೃದಯದ ಟೀಚರ್ಗಳು ನನ್ನನ್ನು ಅಕ್ಷರಶಹ ದತ್ತು ತೆಗೆದುಕೊಂಡಂತೆ ಸಾಕುತ್ತಿದ್ದುದರಿಂದ ನನಗಿಂತ ದೈಹಿಕವಾಗಿ ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದ ಹುಡುಗರು ನನ್ನ ಗೆಳೆತನ ಬಯಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಇದಕ್ಕೆ ಹುಡುಗಿಯರೂ ಕೂಡ ಹೊರತಾಗಿರಲಿಲ್ಲ.
ಈ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಅದೆಷ್ಟು ಕೀಳರಿಮೆ ಎಂದರೆ ಸಹಪ್ಪತಿಗಳು ತಾವೇ ಬಂದು ಮಾತಾಡಿಸಿದರೂ ನಾನು ಅಷ್ಟು ಬೇರೆಯುಥ್ಥಲೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಹೀಗಿದ್ದಾಗ, ನನಗೆ ಓದಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರಬಲ ಪ್ರತಿಸ್ಪರ್ಧಿ ಎಂಬಂತಿದ್ದ ರೂಪಕಲ ಅನ್ನೋ ಹುಡುಗಿ ಒಬ್ಬಳಿದ್ದಳು. ಅವಳ ಕುಟುಂಬದ್ದು ಹೀಗೂ ಉಂಟೆ ಅನ್ನೋ ತರದ ಕಥೆ! ಅವಳ ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಒಬ್ಬಳೇ ಹೆಂಡತಿ: ಆದರೆ ಹನ್ನೆರಡು ಜನ ಮಕ್ಕಳು; ಅದರಲ್ಲೂ ಏಕಮಾತ್ರಪುತ್ರ ಮತ್ತು ಉಳಿದೆಲ್ಲರೂ ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳೇ!! ಅಲ್ಲದೆ ಅವರಧು ಸರ್ವಧರ್ಮ ಪರಿಪಾಲನೆ ಕುಟುಂಬ ಎಂಬಂತಿತ್ತು. ಏಕೆಂದರೆ ಎಲ್ಲ ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳು ಒಂದೊಂದು ಜಾತಿ ಮತ್ತು ಧರ್ಮದ ಹುಡುಗರನ್ನ ವರಿಸಿದ್ದರು. ಇಂತಿರ್ಪ ರೂಪಕಲ ಜತೆ ನನ್ನದು ಪ್ರತಿಸ್ಪರ್ಧಿ ಜತೆ ಹೇಗಿರಬೇಕೋ ಹಾಗೆ ಇದ್ದ ಸ್ನೇಹ. ಆದರೆ, ನನ್ನ ಓರಗೆಯ ಹುಡುಗರಿಗೆ ಬೇರೆಂದು ಭಾವ. ಇಬ್ಬರು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಓದುವುದರಿಂದ ಇಬ್ರು ಲವ್ ಮಾಡ್ಬಿಡಿ ಅನ್ನೋ ಅಂಥದ್ದು!!! ಕೇವಲ ೫, ೬ ಮತ್ತು ೭ ನೆ ತರಗತಿಗೆ ಬಾಲ್ಯಪ್ರೇಮದ ಮಾತು ನನಗೆ ಭಯ, ನಾಚಿಕೆ, ಮುಜುಗರ ಎಲ್ಲವನ್ನು ಏಕಕಾಲಕ್ಕೆ ಹುಟ್ಟಿಸಿದ್ದವು.
ಹೀಗಿರುವಾಗ ಅವಳ ಜತೆಗೆ ಲಕ್ಷಿ ಅನೋ ಹುಡುಗಿ ಕೂಡ ಸದಾ ಇರುತ್ತಿದ್ದಳು. ಥೇಟು ಸಿನಿಮಾ ನಟಿ ಲಕ್ಷ್ಮಿಯ ಹಾಗೆ ರೂಪ ಮತ್ತು ನುಡಿ. ಸುಂದರಿ ಎನ್ನೋ ಕಾರಣಕ್ಕೋ ಏನೋ ಚೂರು ಜಂಬ. ಅದಕ್ಕೆ ಬೆರೆತಂತೆ ಚೂರು ಜಾಸ್ತಿ ಬಿನ್ಕವೂ ಇತ್ತು. ಅಂಥವಳನ್ನು ಪಕ್ಕದ ಹೈ ಸ್ಕೂಲು ನ್ಮಥ್ತು ಪಿಯುಸಿ ಹುಡುಗರು ಬಂದು ಲೈನ್ ಹೊಡೆಯುತ್ತಿದ್ದುದು ಸಾಮಾನ್ಯವೇ ಆಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಲಕ್ಷ್ಮಿ ಮಾತ್ರ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಹುಚ್ಚು ಹಿಡಿಸಿದಲೇ ಹೊರತು ಉ ಹುಂ..ಒಪ್ಪಲೇ ಇಲ್ಲ. ದಿನ ಉರುಳಿ, ತಿಂಗಳು ಕಳೆದು, ವರುಷ ಮುಗಿದು...ನಮ್ಮ ಏಳನೇ ಕ್ಲಾಸು ಎಂಬ ಅಗ್ನಿ ಪರೀಕ್ಷೆ ಮುಗಿಯಬೇಕು ಎನ್ನುವಶರಲ್ಲಿ ಸ್ಕೂಲ್ ಡೇ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಹಾಗು ಶಾಲೆ ಪ್ರವಾಸ ಎಡತಾಕಿದವು. ಸ್ಕೂಲ್ ಡೇ ಗೆ ಗ್ರುಪ್ ಡಾನ್ಸ್ ಗಾಗಿ ನಾನು ಲಕ್ಷ್ಮಿ, ರೂಪ, ಚಂದ್ರಕಲಾ..ಹೀಗೆ ಒಂದಿಷ್ಟು ವಿಧ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಸೇರಿಕೊಂಡೆವು. ಅಲ್ಲಲ್ಲ...ಸೇರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಯಿತು. ಈ ದಿನಗಳಲ್ಲೇ ಲಕ್ಷ್ಮಿ ಅಲಿಯಾಸ್ ಲಕ್ಕಿ ಎಂಬ ಸುಂದರಿ ಚೆಲುವೆ ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಇಟ್ಟಳು..ಮಯೆ ಆಡದ ನನ್ನನ್ನ ಎಲ್ಲ ರೇಗಿಸಲು ಶುರುವಿಟ್ಟು ಕೊಂಡರು. ಅಷ್ಟರಲ್ಲೇ ಶಾಲೆ ಪ್ರವಾಸ ಏರ್ಪಾಡಾಯಿತು. ನರಕದ ಅದ್ಯಾವ ಅಸುರರು ಒಂದೇ ಬಾರಿ ಅಸ್ತು ಎಂದರೋ ಕಾಣೆ..ಲಕ್ಷ್ಮಿ ನನ್ನ ಜತೆಯೇ ಕೂರುವ ಸಂದರ್ಭ ಬಂತು.
ಪಾಪ ಅವಳಿಗೆ ಪ್ರಯಾಣ ಒಗ್ಗದು. ವನ್ದೆಸಮ ವಾಂತಿ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳ ತೊಡಗಿದಳು. ಪಕ್ಕವೇ ಕುಳಿತಿದ್ದರಿಂದ ಹೆಗಲಿಗೆ ಒರಗಿ ಮಲಗಿ ಬಿದುತಿದ್ದಳು. ನುಂಗುವ ಹಾಗಿಲ್ಲ ಉಗಿಯುವ ಹಾಗಿಲ್ಲ ಎಬ ಸ್ತಿತಿ ನನ್ನದು. ಆಕೆಗೆ ಅಮ್ಮ ಅಪ್ಪ ಇಲ್ಲದೆ ಚಿಕ್ಕಮ್ಮನ ಜತೆ ಇದ್ದಳು. ಅದ್ದರಿಂದಲೋ ಏನೋ ನನ್ನ ಜತೆ ಸಲುಗೆಯ ಸ್ನೇಹ ಬೆಳೆದು ಕೊನೆಯ ೨೦ ದಿನ ಒಳ್ಳೆಯ ಗೆಳೆತನ ಆಯಿತು. ನಂತರ ಹೈ ಸ್ಕೂಲು, ಪಿಯುಸಿ, ಡಿಗ್ರಿ, ಮಾಸ್ಟರ್ ಡಿಗ್ರಿ ಅಂತ ನಾನು ಎದ್ದು ಬಿದ್ದು ಪೂರೈಸುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಲಕ್ಷ್ಮಿ, ರುಪಕಳ, ನನ್ನ ಆತ್ಮಿಯ ಗೆಳೆಯ ಆಗಿದ್ದ ಅನಿಲ್ ಸೇರಿದಂತೆ ಎಲ್ಲರ ಬದುಕೋ ನಮ್ಮ ದಿಕ್ಕನ್ನು ಬದಲಿಸಿತ್ತು. ಅಷ್ಟೂ ವರ್ಷ ನಮ್ಮ ಭೇಟಿ ಆಗಲೇ ಇಲ್ಲ. ಗೆಳೆತನ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಒಂದು ಲಾಂಗ್ ಬ್ರೇಕ್ ತೆಗೆದು ಕೊಂಡಿತ್ತು. ಮೊನ್ನೆ ನನ್ನ ಕ್ಲಾಸ್ಮೇಟ್ ಮಂಜು ಸಿಕ್ಕಿ ಹೀಗೆ ಲೋಕಾಭಿರಾಮವಾಗಿ ಮಾತಾಡುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಇದೆಲ್ಲ ನೆನೆಪಾಯಿತು. ಒಂದಿಷ್ಟು ಹರಟಿ ನಕ್ಕವು. ಇದ್ದಕಿದ್ದಂತೆ ರೂಪ, ಚಂದ್ರಕಲಾ, ಲಕ್ಷ್ಮಿ, ರಾಮಚಂದ್ರ,ಅನಿಲ್, ಎ. ಮನು, ಕೆ.ಮಂಜು, ಮಂಚಯ್ಯ...ಇತ್ಯಾದಿ ಸ್ನೇಹಿತರ ಮಾತು ಬಂತು. ಮಂಜು, ಲಕ್ಷ್ಮಿ ಕುರಿತು ಮಾತನಾಡುತ್ತಲೇ ಇದ್ದ...ಏಳನೇ ಕ್ಲಾಸು ಮುಗಿಸಿದ ಲಕ್ಷ್ಮಿ ಹೈ ಸ್ಕೂಲು ಸೇರುತ್ತಾಳೆ. ನಂತರ ಎಸೆಸೆಲ್ಸಿ ಮುಗಿಸಲು ಕಷ್ಟ ಪಡುತಾಳೆ. ಕಾಲೇಜು ಕನಸಾಗೆ ಉಳಿಯುತ್ತೆ. ಬೆಳ್ಳಗೆ ಚೆನ್ದವಿದ್ದ ಹುಡುಗಿಗೆ ಹಲವು ಮಾಡುವೆ ಪ್ರಸ್ತಾಪಗಳು ಬರುತ್ತವೆ. ಚಿಕ್ಕಮ್ಮನ ಜತೆ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಹುಡುಗಿಗೆ ಬದುಕು ಮುಖ್ಯ ಎನಿಸಿ, ಸ್ವತಂತ್ರ ಬದುಕು ಬಯಸಿ ಹಸೆ ಏರುವ ನಿರ್ಧಾರ ಬಂದು ಬಿಡುತ್ತೆ. ಮೈಸೂರು ನಗರಾಬಿವೃದ್ಧಿ ಪ್ರಾಧಿಕಾರದಲ್ಲಿ ನುಉಕರಿ ಇದ್ದ ಹುಡುಗನ್ನ ಮದುವೆ ಆಗುವ ಪ್ರಸ್ತಾಪಕ್ಕೆ ಒಪ್ಪಿಗೆ ನೀಡುತ್ತಲೇ. ಮಾಡುವೆ ಆಗುತ್ತೆ. ಸಂಸಾರ ಕೂಡ ಚೆನ್ನಾಗೆ ನಡೆಯುತ್ತೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಸಾಕ್ಷಿ ಎನ್ನುವಂತೆ ೩ ಮಕ್ಕಳು ಒಂದ್ದದಮೇಲೆ ಒಂದರಂತೆ ಹುಟ್ಟುತ್ತವೆ. ಆ ಕಾಲಕಾಗಲೇ ಗಂಡನಿಗೆ ಒಂದಿಷ್ಟು ಚಟಗಳು ಹೆಗಲೇರುತ್ತವೆ. ಕುಡಿತ, ಜೂಜೂ ಅಷ್ಟೇ ಇದ್ದಾರೆ ಲಕ್ಷಿಯ ಬದುಕು ಲಕ್ಕಿ ಆಗಿರುತ್ತಿತ್ತೇನೋ... ಹಾಗಾಗಲಿಲ್ಲ. ಲಕ್ಷ್ಮಿ ಗಂಡನಿಗೆ ವೇಶ್ಯೆಯರ ಶೋಕೆ ಕೂಡ ಇತ್ತು. ಚೆನ್ದವಿದ್ದ ಗಂಡನ್ನ ಅವಳು ಚಿಟಿಕೆಯಷ್ಟೂ ಅನುಮಾನಿಸಲಿಲ್ಲ. ಅದು ಅವಳ ಬದುಕಿಗೆ ಆಪತ್ತು ತ್ನದೊದ್ದಬಹುದು ಎಂಬ ಕನಸು ಕೂಡ ಅವಳಿಗಿರಲಿಲ್ಲ.
ಲಕ್ಷ್ಮಿ ಗಂಡ ಮಾರಕ ರೋಗಕ್ಕೆ ಬಲಿಯಾದ. ಹಾತೀರ ಸೇರಿಸದ ಹೆಂಡತಿಯನ್ನ ರಲ್ಲೇ ತೆಗೆದು ಬಾರಿಸಿ ಬೀದಿಯಲೆಲ್ಲ ಎಳೆದಾಡಿ ಅವಮಾನಿಸಿದ. "ನಂಗ್ ಬಂದ ರೋಗ ನಿನಗೂ ಬರಲಿ. ನೀನು ಬದುಕಿದ್ರೆ ಬೇರೆವ್ನ್ ಜತೆ ಹಾಯಗಿರ್ತಿಯ ಬೋಸುಡಿ. ನಂ ಜತೆ ನೀನು ಸಾಯಬೇಕು " ನಡಿ ಬಯ್ದು ಒಟ್ಟಿಗೆ ಮಲಗಿ ಸುಖಿಸಿದ. ಪಾಪ, ಚೆಂದದ ಲಕ್ಷ್ಮಿಗೂ ಖಾಯಿಗೆ ಅಂಟಿತು. ಗಂಡ ಸತ್ತ. ಕೆಲವೇ ವರ್ಷ:ಲಕ್ಷ್ಮಿ ಕೂಡ ಇಹ ತ್ಯಜಿಸಿದಳು. ಅವಳ ಮೂರೂ ಮಕ್ಕಳು, ಅದರಲ್ಲೂ ಹೆಣ್ಣು ಕಂದಮ್ಮಗಳು ಈಗ ತಬ್ಬಲಿ.
ಮಂಜು ಹೇಳುತ್ತಲೇ ಹೋದ. ಕರುಳು ಕಲಸಿದನ್ತಯಿತು. ಮಾತು ಬೇಡವೆನಿಸಿ ಇಬ್ಬರು ಎದ್ದೆವು. ಲಕ್ಷ್ಮಿಯಾ ಸ್ಕೂಲು ದಿನಗಳು ನೆನಪಾಗಿ ಕಣ್ಣು ಒದ್ದೆಯಾದವು.
ಮೊದಲಿಂದಲೂ ನಾನು ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಬುಧ್ಧಿವಂತ ಎಂಬ ಆರೋಪ ಇತ್ತು. ಅದಕ್ಕೆ ಸಾಕ್ಷಿ ಎಂಬಂತೆ ಹೇಗೋ ಮುಲ್ಯಮಾಪನ ಮಾಡಿದ್ಹ ಮೇಷ್ಟ್ರುಗಳು ಒಂದಿಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚೇ ಅಂಕ ಕೊಟ್ಟು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು! ಹಾಗಾಗಿ ಎಲ್ಲ ತರಗತಿಯ ಹುಡುಗರು ಮತ್ತು ಹುಡುಗಿಯರು ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ತುಸು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬೆರೆಯುತ್ತಿದ್ದರು.
ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಗೊತ್ತಿದ್ದೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದ್ದು ಎಲ್ಲವನ್ನು ಕೇಳುತ್ತ ನನಗೆ ಮುಜುಗರ ಹುಟ್ಟಿಸಿ ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದರು.
ಎ.ಎಲ್.ರುಕ್ಮಿಣಿಯಮ್ಮ ಮತ್ತು ಏನ್.ಇಂದಿರಾ ಎಂಬ ಇಬ್ಬರು ತಾಯಿ ಹೃದಯದ ಟೀಚರ್ಗಳು ನನ್ನನ್ನು ಅಕ್ಷರಶಹ ದತ್ತು ತೆಗೆದುಕೊಂಡಂತೆ ಸಾಕುತ್ತಿದ್ದುದರಿಂದ ನನಗಿಂತ ದೈಹಿಕವಾಗಿ ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದ ಹುಡುಗರು ನನ್ನ ಗೆಳೆತನ ಬಯಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಇದಕ್ಕೆ ಹುಡುಗಿಯರೂ ಕೂಡ ಹೊರತಾಗಿರಲಿಲ್ಲ.
ಈ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಅದೆಷ್ಟು ಕೀಳರಿಮೆ ಎಂದರೆ ಸಹಪ್ಪತಿಗಳು ತಾವೇ ಬಂದು ಮಾತಾಡಿಸಿದರೂ ನಾನು ಅಷ್ಟು ಬೇರೆಯುಥ್ಥಲೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಹೀಗಿದ್ದಾಗ, ನನಗೆ ಓದಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರಬಲ ಪ್ರತಿಸ್ಪರ್ಧಿ ಎಂಬಂತಿದ್ದ ರೂಪಕಲ ಅನ್ನೋ ಹುಡುಗಿ ಒಬ್ಬಳಿದ್ದಳು. ಅವಳ ಕುಟುಂಬದ್ದು ಹೀಗೂ ಉಂಟೆ ಅನ್ನೋ ತರದ ಕಥೆ! ಅವಳ ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಒಬ್ಬಳೇ ಹೆಂಡತಿ: ಆದರೆ ಹನ್ನೆರಡು ಜನ ಮಕ್ಕಳು; ಅದರಲ್ಲೂ ಏಕಮಾತ್ರಪುತ್ರ ಮತ್ತು ಉಳಿದೆಲ್ಲರೂ ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳೇ!! ಅಲ್ಲದೆ ಅವರಧು ಸರ್ವಧರ್ಮ ಪರಿಪಾಲನೆ ಕುಟುಂಬ ಎಂಬಂತಿತ್ತು. ಏಕೆಂದರೆ ಎಲ್ಲ ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳು ಒಂದೊಂದು ಜಾತಿ ಮತ್ತು ಧರ್ಮದ ಹುಡುಗರನ್ನ ವರಿಸಿದ್ದರು. ಇಂತಿರ್ಪ ರೂಪಕಲ ಜತೆ ನನ್ನದು ಪ್ರತಿಸ್ಪರ್ಧಿ ಜತೆ ಹೇಗಿರಬೇಕೋ ಹಾಗೆ ಇದ್ದ ಸ್ನೇಹ. ಆದರೆ, ನನ್ನ ಓರಗೆಯ ಹುಡುಗರಿಗೆ ಬೇರೆಂದು ಭಾವ. ಇಬ್ಬರು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಓದುವುದರಿಂದ ಇಬ್ರು ಲವ್ ಮಾಡ್ಬಿಡಿ ಅನ್ನೋ ಅಂಥದ್ದು!!! ಕೇವಲ ೫, ೬ ಮತ್ತು ೭ ನೆ ತರಗತಿಗೆ ಬಾಲ್ಯಪ್ರೇಮದ ಮಾತು ನನಗೆ ಭಯ, ನಾಚಿಕೆ, ಮುಜುಗರ ಎಲ್ಲವನ್ನು ಏಕಕಾಲಕ್ಕೆ ಹುಟ್ಟಿಸಿದ್ದವು.
ಹೀಗಿರುವಾಗ ಅವಳ ಜತೆಗೆ ಲಕ್ಷಿ ಅನೋ ಹುಡುಗಿ ಕೂಡ ಸದಾ ಇರುತ್ತಿದ್ದಳು. ಥೇಟು ಸಿನಿಮಾ ನಟಿ ಲಕ್ಷ್ಮಿಯ ಹಾಗೆ ರೂಪ ಮತ್ತು ನುಡಿ. ಸುಂದರಿ ಎನ್ನೋ ಕಾರಣಕ್ಕೋ ಏನೋ ಚೂರು ಜಂಬ. ಅದಕ್ಕೆ ಬೆರೆತಂತೆ ಚೂರು ಜಾಸ್ತಿ ಬಿನ್ಕವೂ ಇತ್ತು. ಅಂಥವಳನ್ನು ಪಕ್ಕದ ಹೈ ಸ್ಕೂಲು ನ್ಮಥ್ತು ಪಿಯುಸಿ ಹುಡುಗರು ಬಂದು ಲೈನ್ ಹೊಡೆಯುತ್ತಿದ್ದುದು ಸಾಮಾನ್ಯವೇ ಆಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಲಕ್ಷ್ಮಿ ಮಾತ್ರ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಹುಚ್ಚು ಹಿಡಿಸಿದಲೇ ಹೊರತು ಉ ಹುಂ..ಒಪ್ಪಲೇ ಇಲ್ಲ. ದಿನ ಉರುಳಿ, ತಿಂಗಳು ಕಳೆದು, ವರುಷ ಮುಗಿದು...ನಮ್ಮ ಏಳನೇ ಕ್ಲಾಸು ಎಂಬ ಅಗ್ನಿ ಪರೀಕ್ಷೆ ಮುಗಿಯಬೇಕು ಎನ್ನುವಶರಲ್ಲಿ ಸ್ಕೂಲ್ ಡೇ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಹಾಗು ಶಾಲೆ ಪ್ರವಾಸ ಎಡತಾಕಿದವು. ಸ್ಕೂಲ್ ಡೇ ಗೆ ಗ್ರುಪ್ ಡಾನ್ಸ್ ಗಾಗಿ ನಾನು ಲಕ್ಷ್ಮಿ, ರೂಪ, ಚಂದ್ರಕಲಾ..ಹೀಗೆ ಒಂದಿಷ್ಟು ವಿಧ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಸೇರಿಕೊಂಡೆವು. ಅಲ್ಲಲ್ಲ...ಸೇರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಯಿತು. ಈ ದಿನಗಳಲ್ಲೇ ಲಕ್ಷ್ಮಿ ಅಲಿಯಾಸ್ ಲಕ್ಕಿ ಎಂಬ ಸುಂದರಿ ಚೆಲುವೆ ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಇಟ್ಟಳು..ಮಯೆ ಆಡದ ನನ್ನನ್ನ ಎಲ್ಲ ರೇಗಿಸಲು ಶುರುವಿಟ್ಟು ಕೊಂಡರು. ಅಷ್ಟರಲ್ಲೇ ಶಾಲೆ ಪ್ರವಾಸ ಏರ್ಪಾಡಾಯಿತು. ನರಕದ ಅದ್ಯಾವ ಅಸುರರು ಒಂದೇ ಬಾರಿ ಅಸ್ತು ಎಂದರೋ ಕಾಣೆ..ಲಕ್ಷ್ಮಿ ನನ್ನ ಜತೆಯೇ ಕೂರುವ ಸಂದರ್ಭ ಬಂತು.
ಪಾಪ ಅವಳಿಗೆ ಪ್ರಯಾಣ ಒಗ್ಗದು. ವನ್ದೆಸಮ ವಾಂತಿ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳ ತೊಡಗಿದಳು. ಪಕ್ಕವೇ ಕುಳಿತಿದ್ದರಿಂದ ಹೆಗಲಿಗೆ ಒರಗಿ ಮಲಗಿ ಬಿದುತಿದ್ದಳು. ನುಂಗುವ ಹಾಗಿಲ್ಲ ಉಗಿಯುವ ಹಾಗಿಲ್ಲ ಎಬ ಸ್ತಿತಿ ನನ್ನದು. ಆಕೆಗೆ ಅಮ್ಮ ಅಪ್ಪ ಇಲ್ಲದೆ ಚಿಕ್ಕಮ್ಮನ ಜತೆ ಇದ್ದಳು. ಅದ್ದರಿಂದಲೋ ಏನೋ ನನ್ನ ಜತೆ ಸಲುಗೆಯ ಸ್ನೇಹ ಬೆಳೆದು ಕೊನೆಯ ೨೦ ದಿನ ಒಳ್ಳೆಯ ಗೆಳೆತನ ಆಯಿತು. ನಂತರ ಹೈ ಸ್ಕೂಲು, ಪಿಯುಸಿ, ಡಿಗ್ರಿ, ಮಾಸ್ಟರ್ ಡಿಗ್ರಿ ಅಂತ ನಾನು ಎದ್ದು ಬಿದ್ದು ಪೂರೈಸುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಲಕ್ಷ್ಮಿ, ರುಪಕಳ, ನನ್ನ ಆತ್ಮಿಯ ಗೆಳೆಯ ಆಗಿದ್ದ ಅನಿಲ್ ಸೇರಿದಂತೆ ಎಲ್ಲರ ಬದುಕೋ ನಮ್ಮ ದಿಕ್ಕನ್ನು ಬದಲಿಸಿತ್ತು. ಅಷ್ಟೂ ವರ್ಷ ನಮ್ಮ ಭೇಟಿ ಆಗಲೇ ಇಲ್ಲ. ಗೆಳೆತನ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಒಂದು ಲಾಂಗ್ ಬ್ರೇಕ್ ತೆಗೆದು ಕೊಂಡಿತ್ತು. ಮೊನ್ನೆ ನನ್ನ ಕ್ಲಾಸ್ಮೇಟ್ ಮಂಜು ಸಿಕ್ಕಿ ಹೀಗೆ ಲೋಕಾಭಿರಾಮವಾಗಿ ಮಾತಾಡುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಇದೆಲ್ಲ ನೆನೆಪಾಯಿತು. ಒಂದಿಷ್ಟು ಹರಟಿ ನಕ್ಕವು. ಇದ್ದಕಿದ್ದಂತೆ ರೂಪ, ಚಂದ್ರಕಲಾ, ಲಕ್ಷ್ಮಿ, ರಾಮಚಂದ್ರ,ಅನಿಲ್, ಎ. ಮನು, ಕೆ.ಮಂಜು, ಮಂಚಯ್ಯ...ಇತ್ಯಾದಿ ಸ್ನೇಹಿತರ ಮಾತು ಬಂತು. ಮಂಜು, ಲಕ್ಷ್ಮಿ ಕುರಿತು ಮಾತನಾಡುತ್ತಲೇ ಇದ್ದ...ಏಳನೇ ಕ್ಲಾಸು ಮುಗಿಸಿದ ಲಕ್ಷ್ಮಿ ಹೈ ಸ್ಕೂಲು ಸೇರುತ್ತಾಳೆ. ನಂತರ ಎಸೆಸೆಲ್ಸಿ ಮುಗಿಸಲು ಕಷ್ಟ ಪಡುತಾಳೆ. ಕಾಲೇಜು ಕನಸಾಗೆ ಉಳಿಯುತ್ತೆ. ಬೆಳ್ಳಗೆ ಚೆನ್ದವಿದ್ದ ಹುಡುಗಿಗೆ ಹಲವು ಮಾಡುವೆ ಪ್ರಸ್ತಾಪಗಳು ಬರುತ್ತವೆ. ಚಿಕ್ಕಮ್ಮನ ಜತೆ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಹುಡುಗಿಗೆ ಬದುಕು ಮುಖ್ಯ ಎನಿಸಿ, ಸ್ವತಂತ್ರ ಬದುಕು ಬಯಸಿ ಹಸೆ ಏರುವ ನಿರ್ಧಾರ ಬಂದು ಬಿಡುತ್ತೆ. ಮೈಸೂರು ನಗರಾಬಿವೃದ್ಧಿ ಪ್ರಾಧಿಕಾರದಲ್ಲಿ ನುಉಕರಿ ಇದ್ದ ಹುಡುಗನ್ನ ಮದುವೆ ಆಗುವ ಪ್ರಸ್ತಾಪಕ್ಕೆ ಒಪ್ಪಿಗೆ ನೀಡುತ್ತಲೇ. ಮಾಡುವೆ ಆಗುತ್ತೆ. ಸಂಸಾರ ಕೂಡ ಚೆನ್ನಾಗೆ ನಡೆಯುತ್ತೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಸಾಕ್ಷಿ ಎನ್ನುವಂತೆ ೩ ಮಕ್ಕಳು ಒಂದ್ದದಮೇಲೆ ಒಂದರಂತೆ ಹುಟ್ಟುತ್ತವೆ. ಆ ಕಾಲಕಾಗಲೇ ಗಂಡನಿಗೆ ಒಂದಿಷ್ಟು ಚಟಗಳು ಹೆಗಲೇರುತ್ತವೆ. ಕುಡಿತ, ಜೂಜೂ ಅಷ್ಟೇ ಇದ್ದಾರೆ ಲಕ್ಷಿಯ ಬದುಕು ಲಕ್ಕಿ ಆಗಿರುತ್ತಿತ್ತೇನೋ... ಹಾಗಾಗಲಿಲ್ಲ. ಲಕ್ಷ್ಮಿ ಗಂಡನಿಗೆ ವೇಶ್ಯೆಯರ ಶೋಕೆ ಕೂಡ ಇತ್ತು. ಚೆನ್ದವಿದ್ದ ಗಂಡನ್ನ ಅವಳು ಚಿಟಿಕೆಯಷ್ಟೂ ಅನುಮಾನಿಸಲಿಲ್ಲ. ಅದು ಅವಳ ಬದುಕಿಗೆ ಆಪತ್ತು ತ್ನದೊದ್ದಬಹುದು ಎಂಬ ಕನಸು ಕೂಡ ಅವಳಿಗಿರಲಿಲ್ಲ.
ಲಕ್ಷ್ಮಿ ಗಂಡ ಮಾರಕ ರೋಗಕ್ಕೆ ಬಲಿಯಾದ. ಹಾತೀರ ಸೇರಿಸದ ಹೆಂಡತಿಯನ್ನ ರಲ್ಲೇ ತೆಗೆದು ಬಾರಿಸಿ ಬೀದಿಯಲೆಲ್ಲ ಎಳೆದಾಡಿ ಅವಮಾನಿಸಿದ. "ನಂಗ್ ಬಂದ ರೋಗ ನಿನಗೂ ಬರಲಿ. ನೀನು ಬದುಕಿದ್ರೆ ಬೇರೆವ್ನ್ ಜತೆ ಹಾಯಗಿರ್ತಿಯ ಬೋಸುಡಿ. ನಂ ಜತೆ ನೀನು ಸಾಯಬೇಕು " ನಡಿ ಬಯ್ದು ಒಟ್ಟಿಗೆ ಮಲಗಿ ಸುಖಿಸಿದ. ಪಾಪ, ಚೆಂದದ ಲಕ್ಷ್ಮಿಗೂ ಖಾಯಿಗೆ ಅಂಟಿತು. ಗಂಡ ಸತ್ತ. ಕೆಲವೇ ವರ್ಷ:ಲಕ್ಷ್ಮಿ ಕೂಡ ಇಹ ತ್ಯಜಿಸಿದಳು. ಅವಳ ಮೂರೂ ಮಕ್ಕಳು, ಅದರಲ್ಲೂ ಹೆಣ್ಣು ಕಂದಮ್ಮಗಳು ಈಗ ತಬ್ಬಲಿ.
ಮಂಜು ಹೇಳುತ್ತಲೇ ಹೋದ. ಕರುಳು ಕಲಸಿದನ್ತಯಿತು. ಮಾತು ಬೇಡವೆನಿಸಿ ಇಬ್ಬರು ಎದ್ದೆವು. ಲಕ್ಷ್ಮಿಯಾ ಸ್ಕೂಲು ದಿನಗಳು ನೆನಪಾಗಿ ಕಣ್ಣು ಒದ್ದೆಯಾದವು.
ಶನಿವಾರ, ಅಕ್ಟೋಬರ್ 9, 2010
ಸೈಕಲ್ ಪೆಡಲ್ ಏಟು ಮತ್ತು ನಾನು
"ಓದ್ಕೋ ಹೋಗಪ್ಪ. ಮಾವ ಬಂದ್ರೆ ಹೊಡಿತಾನೆ. ನೀನು ಅಳ್ತಿಯ.ನಂಗೆ ನೋಡಕ್ಕಾಗಲ್ಲ. ತಡ್ಕಲಕ್ ಬಂದ್ರೆ ನಂಗು ಬಯ್ತಾನೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಈ ಉರಿಗಾಳು ತಿನ್ಕೊಂಡು ಓದ್ಕೋ..ಜಾಣ ನನ್ನ ಮಗ..." ಹಾಗಂತ ನನ್ನ ಅಜ್ಜಿ ಎಂಬ ಅಮ್ಮ ಒಂದು ಮುಸ್ಸಂಜೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರೆ ನನಗೆ ಕೇಳುವ ವಯಸ್ಸಾಗಲಿ ಮನಸ್ಸಾಗಲಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಆಗಿನ್ನೂ ಚಿಕ್ಕವನು. ಶಿಶುವಿಹಾರಕ್ಕೆ ಸೇರಿಸುವ ವಯಸ್ಸು ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕೆ ಮೈಸೂರು ಎಂಬ ಅರಮನೆಗಳ ಊರಿನಲ್ಲಿ ಪಿಯುಸಿ ಓದಿಕೊಂಡು ಪ್ರತಿದಿನ ಮನೆಯಿಂದ ತಂಗಳು ತಿಂದು ಫೈರ್ ಅಂಡ್ ಲವ್ಲೀ ಸ್ನೌ ಹಾಕೊಂಡು ಓಡಾಡುತಿದ್ಧ ಮಾವ ನನಗೆ ಮನೆಯ ಮೇಷ್ಟ್ರು.
ಮಾವ ಎಂದರೆ ನನ್ನನ್ನೂ ಸೇರಿದಂತೆ ನನ್ನ ಮನೆಯ ಹಿರಿಯರು, ಕಿರಿಯರು ಅಲ್ಲದೆ ನನ್ನ ಹತ್ತಿರದ ಸಂಬಂದಿಕರಿಗೆಲ್ಲ ಎಲ್ಲಿಲ್ಲದ ಭಯ. ತಪ್ಪು ಎಂದು ತಿಳಿದಾಕ್ಷಣ ಮುಖ ಮೂತಿ ನೋಡದೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬಯ್ದು ಮಾನ ಹರಾಜು ಹಾಕುತಿದ್ದ. ಎಲ್ಲರು ಮಾವನ ಮಾತನ್ನು ಒಪ್ಪುಥ್ಥಿದ್ದುದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಿತ್ತು. ಮಾವ ಎಸ್ಸೆಸೆಲ್ಸಿ ಪಾಸಾಗಿಯೂ ದೌಲತ್ತು ಇರಲಿಲ್ಲ. ಜತೆಗೆ ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕಣ್ಣೆತ್ತಿ ಕೂಡ ನೋಡುವ ಜಾಯಮಾನದವನಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದರೊಂದಿಗೆ ಓದಿನಲ್ಲಿ ಕೂಡ ಹಿಂದೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಮಧ್ಯಹ್ನ ಕಾಲೇಜು ಮುಗಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದವನೇ ತಂಗಳು ಮುದ್ದೆ ತಿಂದು ಸೂಳೆ ಮಂಟಿ ಹೊಲದ ಬೇವಿನ ಅಥವಾ ಹೊಂಗೆ ಮರದ ನೆರಳಲ್ಲಿ ಪವಡಿಸಿ ಪುಸ್ತಕ ತೆರೆದನೆಂದರೆ ಭಗವಂತ ಬಂದು ಎಬ್ಬಿಸಿದರು ಮುಸ್ಸಂಜೆ ಮುಂಚೆ ಪುಸ್ತಕ ಮಡಚುತಿರಲಿಲ್ಲ. ಹೆಂಗಸರೆಂದರೆ ಮೂರು ದೂರ. ಹೆಂಗಸರಿಂದ ದೂರ ಇರುವುದು ಓದುವವನ ಬಹುಮುಖ್ಯ ಲಕ್ಷಣ ಎಂಬುದು ಅಲಿಖಿತ ನಿಯಮ ನನ್ನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ. ಹಾಗಾಗಿ ಮಾವನಿಗೆ ಅಲ್ಲಿ ಬಹು ಮುಖ್ಯ ಸ್ಥಾನ ಇತ್ತು.
ಹಾಗಾಗಿ ಮಾವ, ಊರಿನ ನೆರೆಹೊರೆಯ ಅಜ್ಜಿಯನ್ದಿರಿಗೆಲ್ಲ ಅಕ್ಕರೆಮಗ. ಅವನಿಗೆ ಅಪ್ಪ ಹುಟ್ಟುವ ಮುಂಚೆ ತೀರಿ ಹೋಗಿದ್ದರಿಂದ ಎಲ್ಲರ ಮನೆಮಗನು ಆಗಿದ್ದ. ದೊಡ್ಡ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸೇರಿ ಅಮ್ಮನ (ಅಜ್ಜಿಯನ್ನು ನಮ್ಮೂರ ಕಡೆ ಅಮ್ಮ ಅಂತಾಳೆ ಕರೆವುದು) ಹೆಸರನ್ನು ಮುಗಿಲೆಥ್ಥರಕ್ಕೆ ಏರಿಸಬೇಕೆಂಬ ಮಹದಾಸೆ. ತನ್ನ ವಯಸ್ಸಿನ ಹುಡುಗರೆಲ್ಲ ಗೋಲಿ ಗೆಜ್ಜಗ ಆಡುತ್ತ ಮೈ ಮರೆತಿರುವಾಗ ಮಾವ ಮಾತ್ರ ಪುಸ್ತಕ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಓದುತ್ತ ಕುಳಿತು ಬಿಡುತಿದ್ದ. ಅದಕ್ಕೆ ಊರಿನ ದೊಡ್ಡವರಿಂದ ಹಿಡಿದು ಸಣ್ಣ ಹಯ್ಕಳ ತನಕ ಮರ್ಯಾದೆ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಮಾವ ಅದೇಕೋ ಉರು ಉಧ್ಧಾರ ಮಾಡುವ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಅನ್ಧೆ ಕಿ ಹಾಕುತಿದ್ದ. ಸಿಕ್ಕವರಿಗೆಲ್ಲ "ಮಕ್ಕಳನ್ನ ಸ್ಕೂಲಿಗೆ ಸೇರಿಸಿ" ಅಂತ ಬಾಷಣ ಬಿಗಿಯುತ್ತಿದ್ದ. ಅದನ್ನು ತುಂಬ ಜನ ಅಕ್ಷರ ಸಹ ಪಾಲಿಸಿದ್ದರು. ಇಂಥ ಮಾವ ನನಗು ಅಕ್ಷರ ಕಲಿಸದಿದ್ದರೆ ಹೇಗೆ?
ಹಾಗಂತಲೇ, ಪ್ರತಿದಿನ ಕಾಲೇಜು ಮುಗಿಸಿ ಬಂದವನೇ ಉಂಡು ತಿಂದು ಓದಿಕೊಂಡು ಬಂದು ಮುಸ್ಸಂಜೆಗೆ ನನ್ನ ತಲೆಗೆ ಕೈ ಮಡಗುತಿದ್ದ. ನನಗೋ ಓದು ಎಂದರೆ ಅಲರ್ಜಿ. ಬೇಕಂತಲೇ ತೂಕಡಿಸಿ ಬಿಡುತ್ಹಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಮಾವ ಮಾತ್ರ ಥೇಟು ಭಗೀರಥನ ಹಾಗೆ ಯತ್ನ ಮಾಡುತಿದ್ದ. ಅಲ್ಲಿ ತನಕ ಕಲಿಸುವಿಕೆ ತುಸು ನಿಧಾನವು ಸೌಮ್ಯವೂ ಆಗಿತ್ತು. ಈ ನಡುವೆ ನನಗೆ ನಗುವ ಖಾಯಿಲೆ ಬೇರೆ! ಸ್ಲೇಟು ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಕಿಸಿಕಿಸಿ ನಗಲು ಆರಂಭಿಸುಥಿದ್ಧೆ. ಮಾವನಿಗೆ ನಗುವುದು ಎಂದರೆ ಪಿತ್ತ ನೆತ್ತಿ ಗೆರಿದಂತೆ ಅರ್ಥ. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನಗು ನಿಷಿಧ್ಧ. ಆದರೆ ನನ್ನ ನಗುವನ್ನು ಮಾತ್ರ ಅಲ್ಲೀ ತನಕ ಸಹಿಸಿಕೊಂಡೆ ಬಂದಿದ್ದ. ಅವತ್ತು ಮಾತ್ರ ಅದೇನಾಯಿತೋ ಏನೋ ನಾನು ಸ್ಲೇಟು ಹಿಡಿದು ಅ ಆ ಇ ಈ ಅಂತ ಬಳಪ ಹಿಡಿದು ತಿದ್ದುತ್ತಾ ಹಿ ಹಿ ಹಿ ಅಂತ ನಗು ಹೊರ ಹಾಕಿದ್ದೆ ತಡ...ಮಾವನ ಸಿಟ್ಟು ಅದೆಲ್ಲಿತ್ಹೋ...ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಬಿದ್ದಿದ್ದ ಬಯ್ಸಿಕಲ್ ಪೆಡಲ್ ನಲ್ಲಿ ಪಟ್ಟನೆ ಹಣೆಗೆ ಭಾರಿಸಿಬಿಟ್ಟ. ಚಿಲ್ಳಂಥ ಚೀರಿದ್ದೆ ಗೊತ್ತು ಏನಾಯಿತೋ ಎಂತೋ ಗೊತ್ತಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ. ಹಣೆ ಬುರ ಬುರ ಅಂತ ಉದಿಕೊಳ್ಳ ತೊಡಗಿತು. ಅಮ್ಮ ವಲೆ ಮುಂದೆ ಕುತ್ಹಲ್ಲಿಂದ ಎದ್ದು ಒದ್ದೋಡಿ ಬಂದು "ಛೆ ಅನ್ಯಾಯಕಾರ. ಮಕ್ಳು ಚಿಕ್ಕವು ಅಂತಲೂ ನೋಡಲ್ಲ. ಅದ್ಯಾವ ಸೀಮೆ ಓದಿದಿಯೋ. ಹಂಗ ಹೊಡ್ಯಧು?. ನೀ ಏನು ಮನ್ಸನೋ ಮರವೋ " ಅಂತ ಬಯ್ಯುತ್ತ ನನ್ನ ಸಮಾಧಾನ ಪಡಿಸತೊದಗಿದಳು. ಅವತ್ತೆ ಕೊನೆ ಮಾವ ನನಗೆ ಹೊಡೆಯಲಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ: ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಅಚ್ಚರಿ ಎಂಬಂತೆ ನಾನು ಸಂಪೂರ್ಣ ಓದುವುದನ್ನೇ ಕಲಿತು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ! ಅದು ನನಗೆ ಇವತ್ತಿಗು ಪವಾಡವೇ. ಹಾಗಂತ ಈಗಲೂ ಮನೆಯವರು ಆಗಾಗ ರೆಗಿಸುಥ್ಥಲೇ ಇರುತ್ತಾರೆ.
ಮಾವ ಎಂದರೆ ನನ್ನನ್ನೂ ಸೇರಿದಂತೆ ನನ್ನ ಮನೆಯ ಹಿರಿಯರು, ಕಿರಿಯರು ಅಲ್ಲದೆ ನನ್ನ ಹತ್ತಿರದ ಸಂಬಂದಿಕರಿಗೆಲ್ಲ ಎಲ್ಲಿಲ್ಲದ ಭಯ. ತಪ್ಪು ಎಂದು ತಿಳಿದಾಕ್ಷಣ ಮುಖ ಮೂತಿ ನೋಡದೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬಯ್ದು ಮಾನ ಹರಾಜು ಹಾಕುತಿದ್ದ. ಎಲ್ಲರು ಮಾವನ ಮಾತನ್ನು ಒಪ್ಪುಥ್ಥಿದ್ದುದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಿತ್ತು. ಮಾವ ಎಸ್ಸೆಸೆಲ್ಸಿ ಪಾಸಾಗಿಯೂ ದೌಲತ್ತು ಇರಲಿಲ್ಲ. ಜತೆಗೆ ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕಣ್ಣೆತ್ತಿ ಕೂಡ ನೋಡುವ ಜಾಯಮಾನದವನಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದರೊಂದಿಗೆ ಓದಿನಲ್ಲಿ ಕೂಡ ಹಿಂದೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಮಧ್ಯಹ್ನ ಕಾಲೇಜು ಮುಗಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದವನೇ ತಂಗಳು ಮುದ್ದೆ ತಿಂದು ಸೂಳೆ ಮಂಟಿ ಹೊಲದ ಬೇವಿನ ಅಥವಾ ಹೊಂಗೆ ಮರದ ನೆರಳಲ್ಲಿ ಪವಡಿಸಿ ಪುಸ್ತಕ ತೆರೆದನೆಂದರೆ ಭಗವಂತ ಬಂದು ಎಬ್ಬಿಸಿದರು ಮುಸ್ಸಂಜೆ ಮುಂಚೆ ಪುಸ್ತಕ ಮಡಚುತಿರಲಿಲ್ಲ. ಹೆಂಗಸರೆಂದರೆ ಮೂರು ದೂರ. ಹೆಂಗಸರಿಂದ ದೂರ ಇರುವುದು ಓದುವವನ ಬಹುಮುಖ್ಯ ಲಕ್ಷಣ ಎಂಬುದು ಅಲಿಖಿತ ನಿಯಮ ನನ್ನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ. ಹಾಗಾಗಿ ಮಾವನಿಗೆ ಅಲ್ಲಿ ಬಹು ಮುಖ್ಯ ಸ್ಥಾನ ಇತ್ತು.
ಹಾಗಾಗಿ ಮಾವ, ಊರಿನ ನೆರೆಹೊರೆಯ ಅಜ್ಜಿಯನ್ದಿರಿಗೆಲ್ಲ ಅಕ್ಕರೆಮಗ. ಅವನಿಗೆ ಅಪ್ಪ ಹುಟ್ಟುವ ಮುಂಚೆ ತೀರಿ ಹೋಗಿದ್ದರಿಂದ ಎಲ್ಲರ ಮನೆಮಗನು ಆಗಿದ್ದ. ದೊಡ್ಡ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸೇರಿ ಅಮ್ಮನ (ಅಜ್ಜಿಯನ್ನು ನಮ್ಮೂರ ಕಡೆ ಅಮ್ಮ ಅಂತಾಳೆ ಕರೆವುದು) ಹೆಸರನ್ನು ಮುಗಿಲೆಥ್ಥರಕ್ಕೆ ಏರಿಸಬೇಕೆಂಬ ಮಹದಾಸೆ. ತನ್ನ ವಯಸ್ಸಿನ ಹುಡುಗರೆಲ್ಲ ಗೋಲಿ ಗೆಜ್ಜಗ ಆಡುತ್ತ ಮೈ ಮರೆತಿರುವಾಗ ಮಾವ ಮಾತ್ರ ಪುಸ್ತಕ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಓದುತ್ತ ಕುಳಿತು ಬಿಡುತಿದ್ದ. ಅದಕ್ಕೆ ಊರಿನ ದೊಡ್ಡವರಿಂದ ಹಿಡಿದು ಸಣ್ಣ ಹಯ್ಕಳ ತನಕ ಮರ್ಯಾದೆ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಮಾವ ಅದೇಕೋ ಉರು ಉಧ್ಧಾರ ಮಾಡುವ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಅನ್ಧೆ ಕಿ ಹಾಕುತಿದ್ದ. ಸಿಕ್ಕವರಿಗೆಲ್ಲ "ಮಕ್ಕಳನ್ನ ಸ್ಕೂಲಿಗೆ ಸೇರಿಸಿ" ಅಂತ ಬಾಷಣ ಬಿಗಿಯುತ್ತಿದ್ದ. ಅದನ್ನು ತುಂಬ ಜನ ಅಕ್ಷರ ಸಹ ಪಾಲಿಸಿದ್ದರು. ಇಂಥ ಮಾವ ನನಗು ಅಕ್ಷರ ಕಲಿಸದಿದ್ದರೆ ಹೇಗೆ?
ಹಾಗಂತಲೇ, ಪ್ರತಿದಿನ ಕಾಲೇಜು ಮುಗಿಸಿ ಬಂದವನೇ ಉಂಡು ತಿಂದು ಓದಿಕೊಂಡು ಬಂದು ಮುಸ್ಸಂಜೆಗೆ ನನ್ನ ತಲೆಗೆ ಕೈ ಮಡಗುತಿದ್ದ. ನನಗೋ ಓದು ಎಂದರೆ ಅಲರ್ಜಿ. ಬೇಕಂತಲೇ ತೂಕಡಿಸಿ ಬಿಡುತ್ಹಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಮಾವ ಮಾತ್ರ ಥೇಟು ಭಗೀರಥನ ಹಾಗೆ ಯತ್ನ ಮಾಡುತಿದ್ದ. ಅಲ್ಲಿ ತನಕ ಕಲಿಸುವಿಕೆ ತುಸು ನಿಧಾನವು ಸೌಮ್ಯವೂ ಆಗಿತ್ತು. ಈ ನಡುವೆ ನನಗೆ ನಗುವ ಖಾಯಿಲೆ ಬೇರೆ! ಸ್ಲೇಟು ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಕಿಸಿಕಿಸಿ ನಗಲು ಆರಂಭಿಸುಥಿದ್ಧೆ. ಮಾವನಿಗೆ ನಗುವುದು ಎಂದರೆ ಪಿತ್ತ ನೆತ್ತಿ ಗೆರಿದಂತೆ ಅರ್ಥ. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನಗು ನಿಷಿಧ್ಧ. ಆದರೆ ನನ್ನ ನಗುವನ್ನು ಮಾತ್ರ ಅಲ್ಲೀ ತನಕ ಸಹಿಸಿಕೊಂಡೆ ಬಂದಿದ್ದ. ಅವತ್ತು ಮಾತ್ರ ಅದೇನಾಯಿತೋ ಏನೋ ನಾನು ಸ್ಲೇಟು ಹಿಡಿದು ಅ ಆ ಇ ಈ ಅಂತ ಬಳಪ ಹಿಡಿದು ತಿದ್ದುತ್ತಾ ಹಿ ಹಿ ಹಿ ಅಂತ ನಗು ಹೊರ ಹಾಕಿದ್ದೆ ತಡ...ಮಾವನ ಸಿಟ್ಟು ಅದೆಲ್ಲಿತ್ಹೋ...ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಬಿದ್ದಿದ್ದ ಬಯ್ಸಿಕಲ್ ಪೆಡಲ್ ನಲ್ಲಿ ಪಟ್ಟನೆ ಹಣೆಗೆ ಭಾರಿಸಿಬಿಟ್ಟ. ಚಿಲ್ಳಂಥ ಚೀರಿದ್ದೆ ಗೊತ್ತು ಏನಾಯಿತೋ ಎಂತೋ ಗೊತ್ತಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ. ಹಣೆ ಬುರ ಬುರ ಅಂತ ಉದಿಕೊಳ್ಳ ತೊಡಗಿತು. ಅಮ್ಮ ವಲೆ ಮುಂದೆ ಕುತ್ಹಲ್ಲಿಂದ ಎದ್ದು ಒದ್ದೋಡಿ ಬಂದು "ಛೆ ಅನ್ಯಾಯಕಾರ. ಮಕ್ಳು ಚಿಕ್ಕವು ಅಂತಲೂ ನೋಡಲ್ಲ. ಅದ್ಯಾವ ಸೀಮೆ ಓದಿದಿಯೋ. ಹಂಗ ಹೊಡ್ಯಧು?. ನೀ ಏನು ಮನ್ಸನೋ ಮರವೋ " ಅಂತ ಬಯ್ಯುತ್ತ ನನ್ನ ಸಮಾಧಾನ ಪಡಿಸತೊದಗಿದಳು. ಅವತ್ತೆ ಕೊನೆ ಮಾವ ನನಗೆ ಹೊಡೆಯಲಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ: ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಅಚ್ಚರಿ ಎಂಬಂತೆ ನಾನು ಸಂಪೂರ್ಣ ಓದುವುದನ್ನೇ ಕಲಿತು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ! ಅದು ನನಗೆ ಇವತ್ತಿಗು ಪವಾಡವೇ. ಹಾಗಂತ ಈಗಲೂ ಮನೆಯವರು ಆಗಾಗ ರೆಗಿಸುಥ್ಥಲೇ ಇರುತ್ತಾರೆ.
ಇದಕ್ಕೆ ಸಬ್ಸ್ಕ್ರೈಬ್ ಆಗಿ:
ಪೋಸ್ಟ್ಗಳು (Atom)
